Het begon allemaal toen ik de term “Verwenloosd” bedacht. Het was zo’n moment waar je later op terugkijkt en denkt: hoe heb ik daar zó lang over gedaan? Want geloof me, het is overal. Ik woon in een welvarend dorp waar sommige kinderen werkelijk niets te kort komen. Behalve, nou ja, aandacht. En grenzen. Want als je je kinderen alle vrijheid geeft, behalve de vrijheid om ‘nee’ te horen, krijg je dus verwenlozing. 

Maar toen ik die term eenmaal had bedacht, merkte ik dat hij niet alleen paste op sommige kids uit mijn buurt. Verwenloosd bleek niet exclusief voor de rijke, verwende kinderen. Nee, arm, rijk, jong, oud – het is een epidemie. Van de vader die zijn puber driehonderd euro zakgeld geeft zodat-ie ‘m niet hoort, tot de veertiger die zichzelf trakteert op weer een nieuwe motor omdat het gat in z’n ziel blijkbaar net zo groot als een Ducati is. Iedereen lijkt wel verwenloosd. En de ellende? Niemand heeft het door.

Zelf ben ik een Friese jongen, niet zo’n eentje die in de winter met een natte broek van het schaatsen thuiskwam, ik heb een bloedhekel aan schaatsen. Meer zo’n Fries die rapt en schildert en daar zijn beroep van maakte. Sinds een jaar of elf woon ik in het westen van het land, en inmiddels sta ik op een feestje net zo makkelijk tussen een stel kunstenaars te praten over abstracte kunst, als dat ik met autocrossers van gedachten wissel over het prepareren van hun wrak. Miljonairs en wannabees, rappers en blokkeerfriezen, ze zitten allemaal in mijn netwerk.

En juist door die bonte mix van mensen ben ik gaan zien hoe universeel dat verwenloosd-syndroom eigenlijk is. Van de upper-class-moeder die haar kind geen minuut zonder iPad kan laten omdat ze bang is dat het zich anders gaat ‘vervelen’, tot de arbeidersvader die zijn zoon alles laat doen wat God verboden heeft, zolang hij maar niet hoeft op te voeden. Maar het mooiste is misschien wel dat iedereen denkt dat het bij hén thuis best meevalt. Dat hun kleine Max of Sophie écht wel normen en waarden heeft. Want ja, ze mogen dan geen ‘nee’ horen, maar als ze hun quinoa-spinaziesmoothie drinken terwijl ze TikTok-filmpjes maken, dan komt het vast goed, toch?

Dat hele verwenloosd-fenomeen gaat trouwens niet alleen over kinderen. Neem de vijftiger die al drie keer een burn-out heeft gehad, maar toch lekker door blijft beuken. Of de student die z’n eigen was niet kan doen omdat mama z’n boxershorts nog steeds strijkt. Allemaal vormen van verwenlozing. Teveel gemak, te weinig echte verantwoordelijkheid. En vooral: geen idee hoe je in godsnaam met tegenslagen omgaat. Want dat hebben we ze natuurlijk nooit geleerd.

Verwenloosd zijn betekent dat je alles krijgt, behalve dat wat je écht nodig hebt. Aandacht, grenzen, liefde, een gezonde portie ‘nee’ om mee te dealen. Want laten we eerlijk zijn: het leven is soms kut, en daar moet je op voorbereid worden. En dat is nou net wat we vaak niet doen.

Kortom, dit boek gaat niet alleen over kinderen die te veel verwend en te weinig opgevoed worden. Het gaat over jou, mij, je buurman die een Porsche rijdt omdat z’n vrouw hem negeert, en je vriendin die elke dag sushi laat bezorgen omdat ze niet weet hoe de oven werkt. Verwenloosd zijn we allemaal wel eens geweest. Maar de vraag is: doen we er iets aan, of blijven we lekker lui in onze eigen luxe gemakzucht hangen?

Spoiler: je weet het antwoord eigenlijk al.

Ps. Het woord Verwenloosd moet in de Dikke van Dale. Punt.

Remon de Jong 2025